Vierhonderd miljoen, maar ondertussen …

Als je het snel zegt, is het bijna niets. Een aantal dagen geleden is het schilderij Salvator Mundi van Leonardo da Vinci bij veilinghuis Christie’s voor 400 miljoen verkocht aan een anonieme koper. Natuurlijk blijft de koper anoniem, want men zou het schilderij eens proberen te stelen. Wat me overigens opviel, is, dat men vol praal en pracht in de media wist te vertellen dat dit waarschijnlijk de duurste aankoop voor een schilderij was geweest. Zo werd er laatst ook al voor een voetballer zo’n astronomisch bedrag betaalt. Ja, daar kunnen we tenminste wat mee.   

Voor Neymar werd zomaar ruim 210 miljoen betaald en waarschijnlijk nog iets meer, met al die legale en illegale stromen er omheen. Maar waar we niet (meer) over praten zijn de vluchtelingen, de asielzoekers, de ontheemden en de mensen die geen haard en huis meer hebben. Vluchtelingenwerk Nederland gaf op haar site aan dat er eind 2016 zo’n 65,6 miljoen mensen op de vlucht waren. Zo’n 17,2 miljoen mensen zijn hun land ontvlucht, waaronder bijna 5,5 miljoen Syriërs. De 17,2 miljoen vluchtelingen vallen onder UNHCR-mandaat, maar Palestijnse vluchtelingen (zo’n 5,3 miljoen) onder UNHCR-mandaat worden meestal niet meegeteld.

Vierhonderd miljoen (met de kosten meegerekend waarschijnlijk ruim 450 miljoen) en tweehonderdtien miljoen (met de kosten meegerekend waarschijnlijk ruim 300 miljoen) zouden samen toch een mooi bedrag vormen als startbedrag om de mensen zonder eten, zonder huis en haard, zonder schoon water en zonder kleding de winter door te helpen. Maar daar hoor ik niets over in de bekende midstream media.

Bijna dagelijks heb ik contact met mensen in Palestina (en tegenwoordig ook in Nepal) die vragen om steun en support. De laatste was een jonge vrouw met een aantal kinderen in een armzalig huis, waar geen verwarming is en die dus op zoek is naar warme kleding voor haar kinderen. U kan natuurlijk zeggen: “Dat is haar probleem, moet ze maar niet aan kinderen beginnen”, (of met ergere bewoordingen) maar dat is waarlijk onzin. De kinderen zijn er nu eenmaal en die kunnen er niets aan doen.

In Palestina zijn een aantal organisaties bezig om goederen, geld en support te verzamelen. Zo heb ik laatst contact gehad met o.a. 1. Bringing Hope to Gaza (“Hoop brengen en het lijden van wezen en vluchtelingen in het belegerde Gaza te verlichten”), 2. ActionAid Palestine (“We doen ons best om ervoor te zorgen dat de Palestijnen de mogelijkheid en het vermogen hebben om besluitvormingsprocessen te beïnvloeden die bepalend zijn voor hun toekomst”), 3. Future association For Culture and Development (“Werkt om jonge mannen en vrouwen te helpen bij het bestrijden van armoede en het creëren van duurzame sociale ontwikkeling”), 4. Hope Bridge Charitable Association (“Een Palestijnse Associatie op het gebied van hulpverlening - ontwikkeling om de armen, kinderen en wezen te helpen”),  5. Horizons (“Een wereldwijde jeugdbeweging die rechtvaardige samenlevingen bevordert die gebaseerd zijn op gelijkheid en bevorderd worden door intercultureel begrip”), 6. Wefaq (“Gericht op het mogelijk maken van een duurzame samenleving op basis van de zorg voor vrouwen en de ontwikkeling van kinderen”), 7. Youth without Borders Forum (“Een handje helpen waar ze het nodig vonden om een verschil te maken om hun realiteit te veranderen”), en natuurlijk Ambassadors van ICSPR. Misschien ben ik er nog een vergeten. In Nepal is er de organisatie Care4Nepal (voor de educatie van kinderen).

Al deze organisaties hebben support en geld en materialen nodig om hun ‘achterban’ te helpen en de toekomst van de mensen te verbeteren. En er is (nog) steeds geld nodig en ja al deze mensen waarvoor de support bestemd is, hebben het recht om te leven. Maar wat gebeurt er in de media, niets, nada, noppes, niet een centime die gaat naar de mensen die het nodig hebben en dan heb ik nog niet gesproken over de Rohingya's en de mensen in Syrië of in andere landen waar vreselijke oorlogen worden uitgevochten. Maar ik ben dagelijks bezig voor de Palestijnen en de (opleiding van de) kinderen in Nepal, die hebben mijn aandacht (nodig). Maar alleen aandacht is niet genoeg: de organisaties helpen hulp nodig, uw hulp nodig en veel hulp.

Daarnaast is hulp voor langere termijn van grotere organisaties,regeringen en Europa, fondsenverstrekkers en multinationals nodig, met andere woorden het grote kapitaal. Want dat er geld nodig is, veel geld nodig is, moge duidelijk zijn. En dan heb ik het nog niet over de privé personen met veel geld. Want zeg nou zelf, als je een schilderij van 400 miljoen of een voetballer van 210 miljoen kan kopen, kan je ook best wat doen voor de mensen die echt hulp nodig hebben.   

Los van de organisaties zijn er individuele Palestijnen die regelmatig om support verzoeken. Hiervoor zou m.i. een lokale organisatie - als bijvoorbeeld CARE - de aangewezen organisatie moeten zijn. Ondertussen is CARE Nederland, CARE Zwitserland (Hoofdkantoor) en CARE VS aangeschreven om te kijken of er een werkzame organisatie CARE Palestina in de benen geholpen kan worden. Ik zie regelmatig de naam CARE Palestina maar een antwoord is nog niet ontvangen. Maar ik ga verder, want de Palestijnen en de kinderen van Nepal moeten geholpen worden. En daarbij reken ik op uw hulp.

© KhamakarPress / 18.11.2017