De tsunami kwam van rechts

Laatst schreef ik een column - ik moet nog zien dat deze geplaatst wordt - over de kreet ‘Allahu Akbar’. Elke keer als de kreet door de straat galmt of op tv of radio of social media en een wetshandhaver onmiddellijk in de stress schiet, dan voel ik het al weer jeuken: moet je opletten, zo meteen komt er een uitspraak ‘het is een Moslim en dus een terrorist’. In mijn laatste column gaf ik het volgende aan:   “ … In juni jl. kon men in een Belgische krant lezen dat een dronken jonge man gearresteerd was omdat hij Allahu Akbar voor het politiebureau schreeuwde. Natuurlijk of all places, een politiebureau. De dienders kwamen natuurlijk onmiddellijk in actie, want iemand die dat roept op straat, moet wel een terrorist zijn. Dus arrestatie van de man, die net vrij was gelaten wegens een andere vergrijp, maar de man wist te melden dat hij het einde van de Ramadan vierde. Deze week was het weer raak: een persoon die Allahu Akbar schreeuwde vanuit zijn auto en dan nog met een gasfles

Dit is het derde blok in het drieluik over de oorlog in Syrië en de hulp van Nederland aan zogenaamde gematigde jihadistische organisaties. In het eerste deel hebben we het al gehad over de radicalisering van de Tweede Kamer  en in deel 2 over ministerieel jihadisme en nu dus het laatste stuk over de (mogelijke) nalatigheid om de bevolking te vertellen waar men bezig was, waarbij ‘bevolking’ ook uitgebreid mag worden met de oppositie in de Tweede Kamer. Eerder deze maand was in (bijna) alle media te lezen dat Nederland een jihadistische beweging in Syrië heeft gesteund (woorden van het AD), maar dat tevens de regering besloten heeft de steun te stoppen.  Volgens het AD: “ … Tussen mei 2015 en voorjaar 2018 steunde Nederland 22 gewapende gematigde groepen in Syrië. Die kregen geen wapens, maar wel voor ruim 25 miljoen euro aan auto's (313 in totaal), voedsel, medicijnen, communicatieapparatuur, tenten, uniformen en trainingen … “ Om welke groepen het ging, is door het be

In een eerdere blog ( Geradicaliseerde Tweede Kamer ) had ik al aangegeven dat de Tweede Kamer aan het radicaliseren was. Nu zeg ik niet vaak, dat ik gelijk heb, maar bij het volgende onderwerp gaat het toch wel een beetje die kant uit. Trouw en Nieuwsuur (leuke combinatie) hebben samen ontdekt dat er vanuit de Nederlandse regering goedkeuring was gegeven om een aantal gematigde groeperingen in Syrië te voorzien van bepaalde goederen. Met zo’n bericht schiet ik onmiddellijk in de stress: waarom die groeperingen en geen andere, wie bepaalt wat gematigd is, wat wordt er verstrekt, maar vooral wat zit er achter. En bij dat laatste punt houd ik elke keer een vieze smaak in mijn mond over als het westen aan een Arabisch-getint land, een moslimland, hulp aanbiedt, want volgens mij zit er maar een kant aan het verhaal en dat is de kant van het westen en dus ook van Nederland. Het geholpen land zal er nooit profijt van hebben van de ‘hulp’ die geboden wordt, kijk maar eens naar Libië,

Na de poppenkast van het debat over de woorden van de heer Blok, moet je toch helemaal het vertrouwen in de politiek hebben verloren. M.i. is de neus van politieke Pinoccio wel erg lang geworden. Het ging over de woorden die de minister wel of niet uitgesproken zou hebben tijdens een besloten bijeenkomst. Maar besloten is tegenwoordig niets meer, werd er gemeld tijdens het debat, dus moet een politicus en zeker een minister op zijn cq. haar woorden passen. De vrijheid van meningsuiting schijnt voor een minister niet meer te bestaan. Gelukkig? Weet u al hoe de advertentie van een vacature bij een politieke partij in de Tweede Kamer er uit ziet in de toekomst: Gezocht een daadkrachtig persoon (m/v), met volgende capaciteiten: Gevraagd: Moet moeilijke, lange zinnen kunnen formuleren, liefst zo lang dat de tegenstander in het debat de kluts kwijt raakt Liefst geen kennis van de multiculturele samenleving Geen contacten in de maatschappij en geen huisbezoeke